Mgmt 202 dersinde, hoca tüm konuyu anlattıktan sonra bir de Türkçe özetlemeye ihtiyaç duydu. "Yabancı var mı?" diye sordu. "Var" diye cevap gelmemesini çok ilginç bulmadım aslında. Yine de anlatayım dedim.
MS 303 dersinde (iyice Faruk'a dönüştüm, tüm ders programımı sizlerle paylaşıyorum) hoca ekonomik bir başarısızlığı veya zararla kapanan kötü bir yatırımı "Kabul edilebilir mi, hayır edilemez, öyleyse diğerini seçiyoruz" diye değil, "Bu projeyi kabul ederseniz Yunanistan'a dönersiniz" diye anlatmaya başladı.
Ha, bu arada, yukarıdaki management dersi hocası, iki hafta evvel, "Artık yoklama almıyorum, dersi öğrenmek isteyen gelsin, diğerleri imza atmak için gelmesin" dediğinde "Ooh kebab, daha da gelmem" insanlarından biriydim. Tek ders saatlik olana bir uğrayayım dedim geçen gün, baktım yoklama kağıdı dönüyor, bilerek imza atmadım dersin sonunu bekledim, herkes gidince imza atmayı unutmuşum deyip hocanın yanına gittim. O malum soruyu sordum:
-Hocam, böle böle demiştiniz.
-Ehehe. Eee, ben olta attım orda, atlamamak lazım. Öğretmenlerin söylediklerine güven olmaz. Ehehe.
Ahmet abiyi çağırıp, şişe attırasım geldi tam o anda.
12 Haziran tarihinde, saat 09-12 arası finalim var, akşamına da Manisa'da konserim var. Yine de insanın konsere gitmek için uçak bileti alması güzel bi' duygu.
Deva-saz'ın SGM konserinden sonra 21 müzikus işçisi olarak Bostancı'ya gittik, dürüm yemeye. "10'dan çok 20'den az" devasaz ekibinden gelen bir tek, son şarkıda klarnet çalan Berke'ydi (tabi ışık mikserindeki ben, ve ses mikserindeki Esat'ı saymıyorum). Konser yorgunluğu diye bir şey olduğuna kanıt bu bence. Ege konserinden bir sonraki gün hiç bir derse niye gitmediğimi soran olursa, bu yazıyı referans gösteriyim diyorum.
Yazımın başlığına dönersek de, CS201 hw5'i yapana kadar ağlayan anam (literally), ödev bittiğinde benimle birlikte yazdığım "pacmanimsi" oyunumu oynadı (bu da literally). Atilla'nın odasına indim laptopla (tabi öyle multiplayer seçeneğimiz yok bizim), onunla oynadık. Oyun oynarken, "ahanda şimdi if'in içine girdi" diye düşünmekten niye iliklerime kadar zevk alıyorum bilmiyorum yine de.
MS 303 dersinde (iyice Faruk'a dönüştüm, tüm ders programımı sizlerle paylaşıyorum) hoca ekonomik bir başarısızlığı veya zararla kapanan kötü bir yatırımı "Kabul edilebilir mi, hayır edilemez, öyleyse diğerini seçiyoruz" diye değil, "Bu projeyi kabul ederseniz Yunanistan'a dönersiniz" diye anlatmaya başladı.
Ha, bu arada, yukarıdaki management dersi hocası, iki hafta evvel, "Artık yoklama almıyorum, dersi öğrenmek isteyen gelsin, diğerleri imza atmak için gelmesin" dediğinde "Ooh kebab, daha da gelmem" insanlarından biriydim. Tek ders saatlik olana bir uğrayayım dedim geçen gün, baktım yoklama kağıdı dönüyor, bilerek imza atmadım dersin sonunu bekledim, herkes gidince imza atmayı unutmuşum deyip hocanın yanına gittim. O malum soruyu sordum:
-Hocam, böle böle demiştiniz.
-Ehehe. Eee, ben olta attım orda, atlamamak lazım. Öğretmenlerin söylediklerine güven olmaz. Ehehe.
Ahmet abiyi çağırıp, şişe attırasım geldi tam o anda.
12 Haziran tarihinde, saat 09-12 arası finalim var, akşamına da Manisa'da konserim var. Yine de insanın konsere gitmek için uçak bileti alması güzel bi' duygu.
Deva-saz'ın SGM konserinden sonra 21 müzikus işçisi olarak Bostancı'ya gittik, dürüm yemeye. "10'dan çok 20'den az" devasaz ekibinden gelen bir tek, son şarkıda klarnet çalan Berke'ydi (tabi ışık mikserindeki ben, ve ses mikserindeki Esat'ı saymıyorum). Konser yorgunluğu diye bir şey olduğuna kanıt bu bence. Ege konserinden bir sonraki gün hiç bir derse niye gitmediğimi soran olursa, bu yazıyı referans gösteriyim diyorum.
Yazımın başlığına dönersek de, CS201 hw5'i yapana kadar ağlayan anam (literally), ödev bittiğinde benimle birlikte yazdığım "pacmanimsi" oyunumu oynadı (bu da literally). Atilla'nın odasına indim laptopla (tabi öyle multiplayer seçeneğimiz yok bizim), onunla oynadık. Oyun oynarken, "ahanda şimdi if'in içine girdi" diye düşünmekten niye iliklerime kadar zevk alıyorum bilmiyorum yine de.
Hani istemeden de olsa blog'da referans olmuşum :D
YanıtlaSileee CS201 hw5 hakikaten öyle bişeydir =) bilirim
hw6 da benim anamı bi güzel ağlattı vallahi, o kadar etkilendim ki beni gören ahmet dayanamadı, onun da annesi ağladı. hep beraber sabah 7 ye kadar ağladık.
YanıtlaSilgeçmiş olsun haydi. bu da bitti
YanıtlaSil