On İki

On iki gün olmuş Denizli'ye ayrılalı. Vakit öyle özlem dolu geçti ki, sormayın gitsin.

İstanbul'a çok geldim otobüsle, ama biraz evvel ilk defa, İzmit'i uyuyarak geçmedim (kahvaltı servisi falan yapıyolarmış lan). Sol tarafta önce ta uzaklarda bir liman, bir kaç gemi göründü. Sonra gemiler çoğaldı, liman da iyice seçilmeye başladı. Sonra baya deniz, kum, güneş gözler önünde kendilerini sergiledi. Azcık daha ileride, sahil kent sitesinin yanından geçtik, karayolu ile deniz arasında, sadece tek şeritli sahil evleri var idi. Bir süre sonra onlar da kayboldu, artık önümüzdeki aracı sollasak denizle burun buruna gelecek haldeydik. Sonra böyle bi' ışık.

Denizli'deki evde herkesin kendine ait bir battaniyesi vardı. Ama yataktaki battaniye değil bahsettiğim, yemek falan yiyordu bizimle yazık. Soğuk, ayaz tabi orlar (Ah Egeliler).

House izlerken her bölümde, şükür yareppim, bak, gör, ne durumda olanlar varmış, diye düşünen bir tek ben miyim merak ediyorum. "Evladım, dizi o" desin biri bana.

Bu arada, iki paragraf üstteki hikaye şakaydı ha. Yok ışık mışık.

Taksi şöförünün Desmond'a benzemesi peki. Ya da ben çok Lost izliyorum. Lost demişken, ilk yayın iki saat olacak dediklerinde, hmm, öyleyse 40ar dakikadan 3 bölüm, oley, deyip Lost'un reklamsız, reklam geliri olmadan çekildiğini düşünmüş olmamın bi' sebebi olmalı bence. "Öyle çikiliyo zannediyo"muşum meğersem. Mendil mi lan bu.

Yankı Akoğlu'na bu geceki canlı yayın-yarı finali için bol şans diliyorum. Provalardaki kadar güzel söylerse hiç şüphem yok ki yetenek o.

O kadar zor muymuş ya, on iki gün. Neyse, bitti artık, geldim ben.