Mini Öykü - Moral
Telefonu açtı. Alo, dedi telefonu açan. Nasılsın diye sordu, bu taraftaki. - İyiyim, gönderdiklerimi aldın mı? -Evet, dedi, almadığını, unuttuğunu farketse de duraksamamıştı bu evet'i söylerken. Yalan söyleyemiyordu, sadece bir durumda söylerdi, eğer daha önce doğruyu söylediği bir noktada insanları üzdüğünü farketti ise. Devam etti, moralim bozuk biraz. Son söylediği doğruydu, ki zaten kafasını dağıtmak için arıyordu onu. Tamamen farklı bir dünyası vardı, telefonu açanın. Bu taraftakinin eski dünyasıydı o, küçük, içten ve kimsenin kızmadığı bir dünya. Bazen, şu yaşadığı dünyadan sıkılır, onu arardı, o dünyayı. O eski dünyayı özlemiyordu hiç üstelik. Sebebi yoktu, arıyordu işte. Karşıdakinin konuştuğunu dinlemiyordu bile artık, alışık olduğu ses tonu kulağını doldururken, düşüncelere dalmıştı.
Ne zaman böyle hissetse, bu duyguyla olan savaşı, onu (acziyetini) önemsemeyerek, küçümseyerek ya da unutmaya çalışarak yönetirdi. Bugün farklıydı biraz. Önemsenmez ise, tekrar edeceğini hissediyordu. Aramak, anlatmak, üzerine gitmek lazım geliyordu bugün. Müzik, akademi, yönettikleri ve sorumlulukları çok fazla geliyordu, bunun zaten farkındaydı ama, böyle birden patlayacağını hiç düşünmemişti. Hepsini "öylesine idare ediyordu".
Dün gece idi sanırım dedi kendisine, kafası çok karışmıştı şu aralar, sınav konularını bitirince mutlu olduğunu, yine öylesine idare edebildiğini düşünmüştü. Dayanmaya çalışmanın üstesinden gelemeyecekti. Güçsüzdü birkaç saattir. Belki ona güç veren yanında olmadığı için.
"Baya zayıf hissediyorum kendimi. Üşüyorum. Abarttım veya. Dünyanın sonu gelmiş gibi. Havadandır belki. Hastayım. Kafka'nın akbabası gelse keşke. Ara vermem lazım, müziğe. İdare edemiyorum." dedikten sonra, buluşmam var, adam geldi dedi. Telefonu kapattı.
Telefonu açtı. Alo, dedi telefonu açan. Nasılsın diye sordu, bu taraftaki. - İyiyim, gönderdiklerimi aldın mı? -Evet, dedi, almadığını, unuttuğunu farketse de duraksamamıştı bu evet'i söylerken. Yalan söyleyemiyordu, sadece bir durumda söylerdi, eğer daha önce doğruyu söylediği bir noktada insanları üzdüğünü farketti ise. Devam etti, moralim bozuk biraz. Son söylediği doğruydu, ki zaten kafasını dağıtmak için arıyordu onu. Tamamen farklı bir dünyası vardı, telefonu açanın. Bu taraftakinin eski dünyasıydı o, küçük, içten ve kimsenin kızmadığı bir dünya. Bazen, şu yaşadığı dünyadan sıkılır, onu arardı, o dünyayı. O eski dünyayı özlemiyordu hiç üstelik. Sebebi yoktu, arıyordu işte. Karşıdakinin konuştuğunu dinlemiyordu bile artık, alışık olduğu ses tonu kulağını doldururken, düşüncelere dalmıştı.
Ne zaman böyle hissetse, bu duyguyla olan savaşı, onu (acziyetini) önemsemeyerek, küçümseyerek ya da unutmaya çalışarak yönetirdi. Bugün farklıydı biraz. Önemsenmez ise, tekrar edeceğini hissediyordu. Aramak, anlatmak, üzerine gitmek lazım geliyordu bugün. Müzik, akademi, yönettikleri ve sorumlulukları çok fazla geliyordu, bunun zaten farkındaydı ama, böyle birden patlayacağını hiç düşünmemişti. Hepsini "öylesine idare ediyordu".
Dün gece idi sanırım dedi kendisine, kafası çok karışmıştı şu aralar, sınav konularını bitirince mutlu olduğunu, yine öylesine idare edebildiğini düşünmüştü. Dayanmaya çalışmanın üstesinden gelemeyecekti. Güçsüzdü birkaç saattir. Belki ona güç veren yanında olmadığı için.
"Baya zayıf hissediyorum kendimi. Üşüyorum. Abarttım veya. Dünyanın sonu gelmiş gibi. Havadandır belki. Hastayım. Kafka'nın akbabası gelse keşke. Ara vermem lazım, müziğe. İdare edemiyorum." dedikten sonra, buluşmam var, adam geldi dedi. Telefonu kapattı.
karışık biraz.. kafası karışık çünkü. rahatlaması gerek bu öyküdeki karakterin biraz. hiç bir sorumlulukla uğraşmadan, telefonunu, bilgisayarını ve dünyayla iletişiminin sağlayan her şeyini kapatması gerek bence. ve tek başına kalmalı bu kişi o süre içinde. ancak böyle güçlenebilir tekrardan ve ancak bu sayede "aahhaha" diye gülebilir espirilere yine diye düşündüm.
YanıtlaSilaynen öyle. bu kapalı yazıdan çıkabilecek en nokta atış tespit olmuş
YanıtlaSil