Mini Öykü - Kayıp
İki gün önce, tam olarak bu saatlerde, ipod touch'ımın olmadığını farkettim. çantamı aradım, utkunun çantasını aradım, tüm defterlerimin falan arasına baktım yoktu. Kulaklık da yoktu işin kötüsü. Ege Üniversitesi konseri çok sorunsuz geçti gibime geliyodu, demek sorunu tek ama inanılmaz büyükmüş diye düşündüm. İpodTouch ve kulaklığı en son nerde ve nasıl kullandım tahmin edebiliyordum gayet. Bir arkadaşımla otobüste birlikte dinlemiştik en son. Sonrasında Cihan'ı aradım bir telaş, "amerikan başkanı dahil herkesi devreye sok, ipod touch'ım kayboldu, ney, hı, evet touch'ım" dedim. Cihan'da otobüs şöförünün telefonu vardı, onu istemekti amacım. Cihan ben arayayım dedi, aradı şöförü, şöför bir buçuk saat sonra ara vereceğim, yoldayım şu anda, arada koltukların altına falan bakayım, ama şu anda otobüs full dolu ve kimse bana birşey buldum diye gelmedi demiş. Terler bastı, hoşuma gitmedi'den öte bi hal aldı durum. Dizlerimi yere çöküp hayıır diye bağırmak istiyorum dedim Utku'ya, güldü, gülmesini isteyerek söyledim de bunu, çünkü ipodTouch kaybettim ama hayata küsmedim, hemen alıştım hatta espriler yapıyorum demek içindi bu. Utku'nun gülüşünü duyunca hiç de iyi hissetmediğimi tekrar anladım. Cihan aradı sonra tekrar, abi sen en son benim çantaya koymuştun onu, ordan alıp ne yaptığını hatırlıyor musun dedi. Ben senin çantaya koyduğumu bile hatırlamıyorum dedim. Dur o zaman bi çantaya bakayım ben, sen çünkü çantana iTouch koydum dedin bana dedi. Çanta uzakta ama dedi, bekleticem, o 35 saniye ümitlensem mi yoksa ümitlenmek için geriye kalan son opsiyonun birkaç saniye sonra biteceğini mi kendime hatırlatsam kararsız kaldım. Cihan kulaklığı buldm dedi. Oh.. İki saniye sonra ipod da burda dedi. Ooooh.. Satın alırken o kadar da istekli olmadığım aleti, tekrar satın alınca, yani kaybedip bulunca, niye bu kadar sevindim bilemedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder